29 januari 2005:
KEERPUNTEN
vertaald door Anuyah

2004 was werkelijk een geweldig jaar. Het was een jaar vol met definitieve doorbraken en diepgaande transformatie. De Groene Lichten naar Grootheid maakten het voor ons mogelijk om naar een totaal nieuw niveau van bewustzijn te springen. De slapende reus van ons Eénwezen versnelde en kwam tot leven....

Hier is een korte blik op mijn ervaringen in 2004 ....

2004 zat voor mij vol met reizen – het meeste dat ik in geen jaren had gedaan. Tegen november was ik in India geweest (twee keer), Singapore (drie keer), Ierland, Hongarije en Turkije (twee keer)! Ik ben zelfs drie keer op Tokyo Airport geweest en, hoewel ik officieel nooit naar Japan ben geweest, de wolken dreven bij de derde aankomst uiteen en ik kon het geweldige uitzicht op Mt Fuji zien toen wij aanvlogen. De verbinding was gemaakt....

Ik reisde niet alleen fysiek; het gebeurde op alle niveaus. Toen ik afgelopen maart in Rajasthan, India, was om de Activering van de 7e Poort in oktober te plannen, gebeurde er voor mij iets ongrijpbaars. Het was subtiel, zonder duidelijke uiterlijke manifestatie. Maar iets heel diepgaands verbond zich opnieuw binnen mij en ik werd echt mezelf. Sinds dat moment heb ik deze versterkte band belichaamd. Het was mijn eerste Keerpunt van het jaar.

’s Avonds laat ergens in april, toen ik te oververmoeid was om naar bed te gaan, ging ik op het internet naar een oude liefde zoeken die ik sinds eind 1968 in Londen niet meer had gezien of gesproken. Dit was de geweldige en mysterieuze man waaraan ik mijn spirituele ontwakening te danken had en waarvan ik dacht dat hij mijn tweelingziel was. Gek genoeg zag ik zijn naam op een Italiaanse website, terwijl hij Turks is. Na drie weken zoeken maakten we eindelijk contact. We hadden diverse geweldige telefoongesprekken en planden mijn bezoek aan hem in Turkije in juni. We hadden het zelfs over trouwen....

In mei ging ik naar Ierland voor de Activering van de 6e Poort. Dit was het o zo belangrijke Middenpunt van de Doorgang van de 11:11. De 11:11 keerde binnenstebuiten en de nieuwe visie begon zich te onthullen. Het was één van die Keerpunten of ‘Points-of-no-return’.

Er was een behoorlijk sterke Hoofdcylindergroep met enkele briljante nieuwe mensen die klaar waren om het Nieuwe te omarmen en in het Eénwezen te treden. Het was interessant, want, zo gauw wij in Ierland aankwamen, werd ik ziek door een tandinfectie en had de tand er uiteindelijk uit laten trekken in onze voorbereidingsweek. Dit was de eerste keer dat ik niet bij alle sessies aanwezig kon zijn, wat een echt loslaten voor mij was.

Het was ook interessant om te zien hoe onze ego’s ons kunnen verhinderen om geheel in Eenheid te treden. Enkele heel goede mensen hadden hier moeite mee gedurende de 6e Poort. Zoals ik zei, het was een definitief Keerpunt...

Na de 6e Poort ging ik een paar dagen naar Dublin met m’n dochters en vloog daarna naar het zuiden van Turkije om m’n oude liefde te ontmoeten. Ik kwam om 2 uur ’s morgens aan in Dalaman, op m’n verjaardag, nerveus en niet wetende wat er te wachten stond, maar met een open hart. Op de een of andere manier herkenden wij elkaar en, hoewel het 36 jaar geleden was, er was nog een sterke band op een diep kernniveau.

We reden vele uren in een taxi door de donkere nacht naar een klein dorp, waar zijn familie een klein vakantiehuis had. Het huis was sinds het overlijden van zijn moeder, het jaar daarvoor, niet meer schoongemaakt. We hadden geen auto en een klein beetje voedsel. Ik zat hier met een bijna volkomen vreemdeling die nog steeds de sporen had van iemand die ik ooit zo ontzettend liefhad en respecteerde. Helaas, na vele jaren drugs- en alcoholgebruik, had hij een groot deel z’n ware zelf verloren.

Jarenlang hoopte ik hem nog een keer te zien, om hem te laten zien wie ik was geworden, hoe ik was ontwaakt en hoe veel ik had herinnerd. Ik wist dat hij trots op mij zou zijn. Ik wilde hem bedanken voor zijn hulp al die jaren geleden. En gelukkig kreeg ik eindelijk de gelegenheid om dat te doen. Terwijl de dagen verstreken werd hij helaas steeds kwaaier en agressiever. Na vijf dagen vluchtte ik.

Het was een lange reis terug van Bodrum naar Dublin, naar Los Angeles, naar Hawaiï. Genoeg tijd om alleen te zijn met mijn gevoelens van verdriet, shock en teleurstelling. Genoeg tijd om het verleden los te laten. Loslaten van het verleden is niet alleen de dingen laten gaan die we niet leuk vinden, maar ook van onze meest waardevolle herinneringen. En dit alles geeft ons meer vrijheid. Nog een groot Keerpunt....

Toen ik weer thuis was, accepteerde ik een uitnodiging om in september te spreken tijdens een Expo in Budapest, Hongarije, en begon ik tegelijkertijd lezingen en workshops te organiseren in Turkije. Ik voelde een bijna onbeantwoorde liefde met Turkije op dat moment. Ik had me altijd al zo verbonden gevoeld en, hoewel ik daar net vijf dagen was geweest, had ik niets gezien of niemand ontmoet van hun sterke 11:11 Ankergroepen. Ik moest terugkeren....

Ook in juli, trokken Walt en Alix in mijn huis om met alles te helpen. Dit markeerde nog een Keerpunt, want het was de eerste keer in vijf jaar dat ik mijn leefruimte deelde.

Begin september vloog ik naar de mooie stad Istanbul en werd er onmiddellijk gek op. Ik werd met geweldig veel liefde en gastvrijheid verwelkomd. Het voelde alsof ik thuis was. Ik werd getracteerd op heerlijke maaltijden (Turks eten is geweldig!), sprak over Eenheid in een radio-uitzending die door meer dan 100.000 mensen beluisterd wordt, ging een aantal keren winkelen in de doolhofachtige Grote Bazaar vol met ongelooflijke schatten en maakte vele, lieve nieuwe vrienden.

Het was intens en opwekkend. Ik hield zo veel van Turkije dat ik er zelfs aan gedacht had om er naartoe te verhuizen… Ik deed een lezing in Istanbul voor meer dan 300 mensen, gevolgd door een weekend-workshop met ongeveer 120 mensen. (Dit was de eerste lezing en workshop die ik sinds 1998 heb gegeven!). De respons was geweldig en veel mensen begrepen mijn boodschap over Eenheid en dat we allemaal deel zij van Eén Wezen en dat het tijd is dat we elkaar liefhebben en respecteren.

Ik werd tijdens de workshop in Istanbul, en tijdens mijn lezing aan 400 mensen in Izmir die week daarop, door een paar religieuze fundamentalisten op de proef gesteld, maar bijna iedereen begreep en omarmde Eenheid. De Turken hebben een sterke geest en zijn erg moedig. Ze hebben diepgang en zijn eerlijk met sterke harten. Ik hou erg veel van ze en respecteer ze ontzettend.

Het was bijna een non-stop schema. Elke minuut was behoorlijk intens. Ik gaf hartgrondig, onophoudelijk en grenzeloos van mijzelf, voelende dat dit een kostbare tijd was en dat we niet moesten aarzelen. Ik weet dat Turkije een kritieke balans heeft in deze moeilijke tijden en ik wilde m’n allerbeste beentje voor zetten.

Ik ging ook naar Ankara om daar een een lezing en workshop te doen die veel kleiner was, maar erg goed. Op de laatste dag in Ankara bezochten we het mausoleum van de grote Turkse leider, Kemal Atatürk, en wandelden we over de Leeuwenweg, terwijl wij Eenheid met elke ‘Aslan’ (Turks voor ‘leeuw’) verankerden. Mijn liefde voor Turkije werd groter....

Tot slot vloog ik naar Bodrum om mijn oude liefde opnieuw te bezoeken. We brachten nog drie dagen met elkaar door en deden veel afronding en genezing. Ik heb erg geprobeerd om hem terug te halen naar z’n prachtige zelf. Dit was een grote opgave, want in 1968, op de bank van de Theems in Londen bij de zonsopgang na onze eerste ontmoeting die avond, hadden wij elkaar beloofd dat wij onze levens zó puur, integer en liefdevol zouden leven, dat wij compleet zouden zijn hier op Aarde en niet meer terug hoefden te komen en voor altijd bij elkaar konden zijn. Ik heb dit nagekomen; het was een Keerpunt voor mij. Voor vele jaren diende dit als mijn stimulans en inspiratiebron. Helaas herinnerde hij zich de beloftes niet meer die hij had gemaakt…. Dit maakte het natuurlijk gemakkelijker voor mij om het allemaal los te laten. Alles, behalve de liefde.....

Die drie weken in Turkije waren voor mij een intense, persoonlijke initiatie. Door de intensiteit surfend, ging ik naar diepere niveaus van liefde, dienstbaarheid en meesterschap. Het was een groot Keerpunt. Daarna vloog ik naar Budapest, Hongarije.

Budapest was ontzettend leuk, hoewel ik behoorlijk uitgeput was tegen die tijd. Ik gaf twee dagen presentaties tijdens de Body, Mind & Spirit Expo en besteedde wat tijd met oude en nieuwe vrienden uit Hongarij, Oostenrijk en Slovenië. We maakten zelfs een bootreisje over de Donau!

Op de laatste dag van september kwam ik terug in Hawaiï en was twee weken thuis voordat ik naar India vertrok voor de Activering van de 7e Poort. Net genoeg tijd om kleding te wassen, even kort m’n email te bekijken van een maand, over te schakelen en voorbereiden om nog een maand weg te zijn.

Half oktober vloog ik naar Los Angeles, toen Tokyo, Singapore, Delhi en uiteindelijk naar Udaipur. Het was geweldig om weer terug te zijn in Udaipur en naar onze vele vrienden daar. Wederom voelde het alsof ik thuis kwam....

Een week te vroeg aangekomen, was er veel te doen. De grootste shock was dat het mooie Picholameer droog stond. Dit betekende dat wij niet per boot naar de plek van de Activering op het eiland Jagmandir konden gaan. Toen kregen wij de geweldige ingeving om de processie met olifanten, kamelen en paarden te doen. Deze processie was zo’n wonderlijk onderdeel van onze Activering van de 7e Poort dat het moeilijk in te beelden was om zonder te doen. Nog een voorbeeld van hoe dingen niet lijken te werken (een meer dat voor de eerste keer in 20 jaar droog komt te staan) is dat er iets beters op stapel staat om zich te manifesteren. We moeten onszelf alleen maar toestaan om het te zien. Het is deel van HET ONGEZIENE ZIEN, de hoofdtoon van de 7e Poort.

De Hoofdcylindergroep van de 7e Poort was de beste groep ooit. Ongeveer 80% van de mensen van de 6e Poort waren teruggekomen en het was fijn te zien hoe dieper wij allemaal waren geworden. Er waren 64 mensen uit ongeveer 25 landen. Misschien weinig qua hoeveelheid, maar gigantisch qua toewijdig en wezen!

Omdat de 7e Poort de eerste Poort is van de tweede helft van de 11:11 Doorgang, was het niet verwonderlijk dat er veel overeenkomsten waren met de 1e Poort in Egypte in 1992. Deze twee Hoofdcylinders waren de leukste en meest exotische van allemaal. Interessant genoeg zijn zij de enige twee Poorten waarbij we op kamelen reden…. En, natuurlijk, kamelen symboliseren het vertrekpunt van de oerenergieën.

Beide Activeringen vonden ‘s nachts plaats en waren ongelooflijk mystiek en diep. En bij beide Activeringen, in Egypte en India, kregen wij een diepe band met de locale inwoners. In India werd de liefde en Eenheid die wij voelden bij het hotelpersoneel en de dorpelingen een integraal onderdeel van onze ervaring. Ons Eénwezen breidde zich uit tot buiten de grenzen van de Hoofdcylinder en de Ankergroepen. Toen wij diep in de Grotere Realiteit zaten, werd het Matrix van Liefde zo echt en tastbaar.

De 7e Poort was de eerste Activering van de 11:11 waarover ik geen rapportage heb geschreven. In plaats daarvan, staan er 38 pagina’s met schitterende foto’s op deze website. Zij laten, beter dan woorden, zien wat wij ervaren hebben. En ze staan erop zodat ook jij deze ervaring kunt hebben met de energieën van ons geweldige Eénwezen....

Omdat onze Hoofcylindergroep zo sterk en ontvankelijk was, vloeide alles heel gemakkelijk en voelde het ook erg geaard aan. Het was veel minder intens dan mijn ervaring in Turkije die maand daarvoor. Er was veel helderheid en blijdschap. De hele reis was erg leuk. Onmetelijk diep, maar erg leuk. Het eten was geweldig, de muziek van Omashar en mijn iPod briljant en ons hotel voortreffelijk mooi.

De Activering zelf was heel anders dan wij ooit hadden ervaren. Vanaf het moment dat wij het eiland van Jagmandir betraden, stapten wij in de Grotere Realiteit. Het was buitengewoon subtiel en mystiek en vervulde mij met een gevoel van ontzag. We begonnen onze Heilige Dansen met de Sterrige Processie. Boven ons dook, dipte, draaide en spiraalde een grote zwerm vogels, verschijnend en weer verdwijnend in het Onzichtbare. Het was perfecter dan perfect!

Op een gegeven moment, gedurende de Lotusdans, begonnen de energieën van de 7e Poort naar binnen te stromen. Herkennende dat dit een groots moment was en dat wij buiten de kaart van het bekende stapten, deed ik iets compleet onverwachts en verliet de cirkel. Ik weet niet waarom ik koos om dit te doen, maar ik voelde dat ik niet meer nodig was. Het voelde juist om te vertrekken. Nog een Keerpunt.....

Hierna waren er geen georganiseerde activiteiten of specifieke dansen meer tot de ochtend. Het leek niet noodzakelijk. Maar de Beschermers bleven de hele nacht in positie en de hele nacht door werden er door diverse mensen van de groep spontane bewegingen en dansen gedaan. En wat we die nacht ook aan het doen waren in Jagmandir, of we aan het dansen, slapen of theedrinken waren, wij waren allemaal samengeweven in zo’n ontzettend sterk Eénwezen.

De 7e Poort was een belangrijk Keerpunt voor de 11:11 Doorgang toen de scepter van verantwoordelijkheid in de handen van ons Eénwezen werd geplaatst, in plaats van hoofdzakelijk door mij gedragen te worden. Het markeert ook het moment dat ons Eénwezen eindelijk klaar en sterk genoeg is om dit te doen.

Udaipur een paar dagen later verlaten was niet makkelijk. Velen van ons waren er klaar voor om het hotel permanent te bewonen. Onze geliefde Indiase vrienden verlaten was nog moeilijker. Daarna gingen we een paar dagen naar Mt. Abu waar wij een aantal bijeenkomsten hadden van de Raad van het Eénwezen. Deze waren een beetje ongeorganiseerd want veel was nog in ontwikkeling.

Er gebeurde iets interessants op onze eerste nacht in Mt. Abu. Toen ik totaal uitgeput eindelijk naar bed ging en net het licht uit had gedaan, maar nog niet in slaap was gevallen, voelde ik een slang over m’n rug bewegen. Ik bevroor. De slang bevroor. Wij verkeerde allebei in een verhoogde staat van paraatheid. Na een paar momenten voelde ik het van me af glijden en uit het bed. Ik sprong uit m’n bed, deed het licht aan en probeerde de slang te vinden. Maar ik kon het nergens vinden en ik was zo moe en het was zo laat dat het niet in mij opkwam om naar een andere kamer te gaan of de receptie te bellen. Ik vertelde de slang alleen maar dat het de helft van het bed mocht hebben en dat ik de andere helft wel zou nemen. Omdat ik erg bang ben voor grote slangen, was ik de volgende ochtend verbaasd dat ik de hele nacht in m’n kamer was gebleven en eigenlijk direct weer in slaap was gevallen. Die dag was het zo druk dat ik vergat het er met iemand over te hebben tot ’s avonds laat, toen ik me bedacht dat het waarschijnlijk nog in m’n kamer zou zijn en maar bij vrienden ging slapen.

Na Mt. Abu vlogen we naar Delhi en stapten in ons kleine busje, die 33 van ons naar Dharamshala bracht. Na 16 extreem surreële uren en een nog meer aantal toiletstoppen gedurende de nacht, kwamen we aan in McLeod Ganj, een klein dorp een paar kilometer van Dharamshala. Dit is het thuis van de verbande Tibetaanse overheid en zwermt van de Tibettanen. Wat een afwisseling! Het was net een andere planeet.

Ik werd er helemaal gek op…. Wederom voelde ik me zo thuis, dat ik hier wel voor altijd kon blijven. We winkelden, bezochten Tibetaanse tempels, draaieden de gebedswielen in het centrum, genoten van het heerlijke Tibetaanse eten en kwamen zo nu en dan bijelkaar.

Het absolute hoogtepunt was onze privé-audiëntie met Zijne Heiligheid Urgyen Trinley Dorje, de 17e Karmapa. Mijn droom was om de Leeuwendans voor de Karmapa te dansen en dit gebeurde ook echt! Wij stonden in de kloostertuin een uur in een cirkel van het Eénhart en deden de mudra’s van alle Zeven Poorten, terwijl we wachtten op onze privé-audiëntie.

Zijne Heiligheid is echt een bijzonder wezen. Hoewel hij in aardse jaren slechts 19 jaar oud is, straalt hij een energie en wijsheid uit die ver buiten hetgeen ik ooit in een mens heb ervaren strekt. En ik heb enkele bijzondere mensen ontmoet. Wanneer hij naar je kijkt, zul je het nooit vergeten. Het blijft gegrift in je wezen. De wisseling van liefde tussen ons allemaal was erg mooi.

Na de lunch in het schitterende Norbulingka Instituut, keerden we terug naar het klooster en danstten de Leeuwen- en Lotusdansen voor Zijne Heiligheid. En hiermee kwam een van mijn hartsdromen uit… Velen van ons bleven voor een publieke audiëntie daarna. Het was een heel speciale dag. Gewoon totaal niet van deze tijd. En wederom was dit een Keerpunt.

Op weg terug naar Hawaiï besloot ik een stop-over te maken in Singapore voor mezelf om een paar dagen uit te rusten en te hergroeperen. Ik ben gek op Singapore en had een erg welkome integratietijd op een neutrale plaats. Ik was uiteindelijk half november terug in Hawaiï.

Solara’s Persoonlijke Update, Keerpunten: vervolg op pagina 2